Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

καταφύγια σε επενδυμένα παλάτια / βασίλεια του είδους σου / κάτω από παγωμένες επιφάνειες

στρώνω και βολεύω τη θέση μου
φτιαχνω τις κουβέρτες και τα μαξιλάρια
σκοπεύω να κάτσω για πολύ ώρα ακόμα εδώ
κουλουριάζομαι στο κύκλο ανάμεσα σε ανθρώπους που νιώθω ασφάλεια με
απασχολημένη με τον ενθουσιασμό μου για την θερμοκρασία τις πτυχές απ'τα σεντόνια τα απαλά υλικά τα μαλακά χαμόγελα
δεν πειράζει που (___________) ,τουλάχιστον (___________)

ένταση 
καύλα
ανακούφιση
ζέστη
ανία 
αγωνία
συντροφικότητα
απουσία
έλλειψη

απλές λειτουργίες
χαρακτηριστικές του είδους μας                                (δεν ξέρω σε τι πιστεύω πια)
τι άλλο μένει να σου θυμίζει πως κάτι ένιωσες

μετά από πόση ώρα γίνεται το παλάτι δωμάτιο ξανά με τέσσερις τοίχους που περιφέρεται στο παγωμένο διάστημα
γιατί
γιατί
(το αντικείμενο της επιθυμίας μου περιφέρεται κι αυτό κάπου έξω κλεισμένο στη δική του κάψουλα)
γιατί έτσι

μέσα - έξω
τα μάγουλά μου 4 ποτήρια κόκκινα
5 ποτήρια κόκκινα

λέμε φταίει το διάβασμα για το τόσο κάπνισμα
διάλειμμα
κι απόσταση απ'το μέρος που θα προτιμούσαμε να μην είμαστε

πόσες μπλούζες πόσα φανελάκια πρέπει να διασχίσει ακόμα το παγωμένο μου χέρι για να τρυπώσει μέσα σου

δεν είναι ευχάριστο το ξέρω

μένεις εσύ μονωμένος απ'τα φανελάκια
μένω κι εγώ παγωμένη απ'την αλήθεια

κι ύστερα ένα σωρό υποθέσεις κλεισμένες στην ντουλάπα
εχω βάλει μπράβους απ'έξω να φυλάνε να μην ανοίξει κι αρχίσει η παράνοια
η πολύ σουηδία μας πάγωσε;
ήθελα να σε βοηθήσω ή ήθελα να θες να σε βοηθήσω;

μέχρι εκεί μπορώ να πάω            από κει και πέρα αρχίζει το δεν σου
                                                            ερωτήματα που δεν είναι στο χέρι μου να απαντήσω
το δέχομαι
τα δέχομαι όλα αυτά

καμία πικρία
ακόμα γελάω όταν βλέπω το κεφάλι σου να κουνιέται

δεν έχουν τέλος
σ'αυτή τη δεκαετία τα πράγματα δεν έχουν τέλος
είναι γραμμές που απειρίζουν συγκλίνουν αποκλίνουν και τέμνονται πότε πότε
μια ατελείωτη συζήτηση που συνεχίζεται πότε πότε

εκπαιδευτήκαμε να ακουμπάμε απαλά
να τα κρατάμε τα συναισθήματα για τον εαυτό μας
γίνανε φίλιγκς παρενέργειες κάποιου ναρκωτικού που πήραμε για να την παλέψουμε
ας μην ενοχλήσουμε τον άλλον  απασχολημένος με κάτι πέρα από μας
όταν γυρίσει θα κοιτάξει αδιάφορα τον αέρα πάνω απ΄τα κεφάλια μας
σεβασμός στη γραμμή
δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να την αλλάξουμε
όταν έρθει η ώρα θα γελάσουμε κι εμείς χλευάζοντας
κάποιο κορίτσι στο μετρό που διαβάζει τον έρωτα στα χρόνια της αποξένωσης