Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

κουνιέμαι σαν συρώμενη πόρτα για να περάσει πότε ο ένας και πότε ο άλλος
μένω για λίγο στις ακραίες μου θέσεις
κι έπειτα επιστρέφω για να κλείσω πάλι

στην κλειστή μου θέση
χορεύω όπως θα κουνιόταν η ουρά μου
lovers are strangers
λέει η δασκάλα
αισθηματικής αγωγής
κουνάμε τα κεφάλια μας από κάτω
όλοι οι μερακλήδες ερωτοτεχνίτες που τρέξανε να γραφτούνε στο μαστερκλας

μετά το σχόλασμα
ξανασκορπίζουμε στον κανονικό κόσμο
ακούμε ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο
περπατάμε στους δρόμους
πίνουμε ποτά στις μπάρες

έχει μια απελευθερωτική αίσθηση να συνηθίζεις το γεγονος
ότι βγαίνεις έξω με πρησμένα μάτια

ανταλλάζουμε αλκοολικές κουβέντες με άλλα πρησμένα μάτια
με γκρίζα μαλλιά
με ξενυχτισμένες φάτσες

κάνουμε τα μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα
να καβατζωθούμε σε κάποιο συντροφικό κρεβάτι

________________________________________

είναι πιο εύκολο να κουμαντάρεις δυο πονεμένα μωρά στον ξύπνιο
συγκεντρώνεσαι στον πόνο του άλλου
του χαιδεύεις τα μαλλιά και τον παρακολουθείς να ανασαίνει

στον ύπνο όμως

το μωρό πονάει και γυρίζει το κεφάλι του απ'την άλλη
βαριανασαίνει και το μυαλό του περιφέρεται κοντά σε κείνη που τον πλήγωσε
κι άμα τον ψάχνεις μεστον ύπνο σου δεν τον βρίσκεις

το μόνο που ζητάω είναι ένας λαιμός να κολλήσω το μουσούδι μου
ένα σώμα να συμπληρώσω την αγκαλιά μου

οι άνθρωποι στριφογυρίζουν στα κρεβάτια τους να βρούνε μια βολική θέση
γιατί είναι κατασκευασμένοι ανατομικά να κοιμούνται με άλλα σώματα

όταν σε ψάχνω μεστον ύπνο μου
διαλύομαι στα δύο
στο ένα
να θέλω να γυρίσω κι εγώ απ'την άλλη
να σου γυρίσω πλάτη πτοημένη απ'την απόρριψη
να ντυθώ να φύγω αφού δεν έχω δουλειά εκει πέρα
στο δύο
να νικάει η αναγκη
να κολλάω στην πλάτη σου να ζεσταθώ απ'τον άρρωστο οργανισμό σου
το διαλειμένο μου σύστημα που μπάζει κι έχει παγώσει

μέχρι το πρωί έχω πεθάνει ήδη άλλη μια φορά

Δεν υπάρχουν σχόλια: