Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

όλοι ξέρουμε τι θα γίνει στο τέλος

podia 017

θυμήθηκα όλους τους λόγους έναν έναν
όλα τα όρια που έβαζα στον εαυτό μου.
για το καλό μας το έκανα.
για το καλό μας.
μα δεν με μετράς εμένα αν νιώθω.
τη γαμάω τη βεβαιότητα σου.
να τη βάλεις στον κώλο σου.
κοίτα μόνο τα μάγουλά μου.
κοίτα τα.
ΚΟΙΤΑ ΤΑ.
Δεν νομίζεις κι εσύ ότι αρχίζουν να αλλάζουν;
κάνουν γωνίες,να όπως σαρέσουν.
ΚΟΙΤΑ καταραμένε κοίτα που σου δείχνω.
για το καλό μας το 'κανα,θυμάσαι;
στο ορκίστηκα.
ναι.
καλά κάνεις και δεν με πιστεύεις.
δε πιστεύω σε τίποτα,μου 'πανε.
Δεν ήξερα πως να σε πιάσω.

συνεχώς άλλαζες σχήμα.
Φοβόμουν μην καώ.
Φοβόσουν μη δεν καταφέρω να σε σηκώσω.
Φοβόμουν μην χυθείς μέσα από τα δαχτηλά μου.
Φοβόσουν μη γλιστρίσω και πέσεις και σπάσεις.
δεν είμαι σίγουρη πως σε ακούμπησα τελικά.

ούτε ότι με ακούμπησες εσύ.
δεν ξέρω τι συνέβη.δεν ήμουν εκεί.
ίσως να χες δίκιο πως θα τα ξεχάσω όλα αύριο.
ίσως πάλι και όχι.
κοίτα τι καλά που παίζεις με το μυαλό μου.
αυτά τα κόλπα σου είναι φτηνά.
σε έχω μάθει τόσο καλά





5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ψυχή...αποτυπωμένη και γυμνή...κάτω από την κουβέρτα σου.
Χαίρομαι που σε βρήκα!

Ανώνυμος είπε...

τι μπορω να γράφω για να μη σπάσω αυτο το αριστουργηματικό ξέσπασμα ?
Υπέροχη

Ανώνυμος είπε...

Kάνοντας εικασίες και προσπαθώντας να μας προστατέψουμε χάνουμε την ουσία που είναι η ελευθερία :-)

Ανώνυμος είπε...

Παλιά-όταν ήμουν ΚΑΤ(-ι) ακόμη-τα κορίτσια κρατούσαν χειρόγραφα ημερολόγια. Είναι που οι γυναίκες ανεξάρτητα ηλικίας, μιλούν για τα γαμήσια, τους έρωτες, συγκρίνουν τους γκόμενους, ψάχνουν φωναχτά.......αντίθετα απ τους άντρες που είναι φοβισμένο φύλο, τα κρατούν όλα μέσα τους( κι πιο φλύαροι) πετάνε ένα ''καλά είναι'' και μετα....σκάνε από τα όσα έχουν καταπιεί χρόνια.
Λοιπόν μ αρέσουν ακόμη τα ηλεκτρονικά πια, ημερολόγια -τώρα ειδικά που δεν έχω βλέψεις για ''γνωριμίες'', έχω ανάγκη για εύστοχες ιστορίες πριν κοιμηθώ.
Μπορείς εσυ μικρή -πατριωτάκι-όντας ο εαυτός και τα βιώματά σου, να γίνεις και λίγο για λίγο ''αντρας'', και λίγο ''αμόρφωτη'',λίγο ''άλλη'', λίγο πιο ''γριά'' σαν να είναι ο έρωτας που όντας τόσο μα τόσο ''πολύς'', σπάει το τσόφλι του και γίνεται κόσμος..δες τη Μανσούρ, την Πλαθ, γράφεις υπέροχα.Γι αυτό αποφάσισα να γίνω για άλλη μια φορά αντιπαθητικός.
ν.κ

χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο είπε...

απίστευτο κείμενο.