Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Με ακινητοποίησες.
Με φίμωσες και μου δεσες τα χέρια
μου δωσες μια και τα πόδια μου λυγίσανε.
κι έπεσα καταγής στο πάτωμα
κι ούτε που σάλεψα
μα κράτησα την ανάσα μου όσο μπορούσα
να μην τραβήξω την προσοχή σου
κι ούτε που τόλμησα να ανοίξω το στόμα μου
να ακούσεις τους ανθρώπινους ψιθύρους μου
γιατί τώρα δεν ήμουν άνθρωπος
δεν ήμουν τίποτα παρά ένα κουβαράκι στην άκρη του δωματίου
και μόνο αναρωτιόμουν κάπου κάπου
αν έπρεπε περπατήσω στο ξύλινο πάτωμα
να ακούσεις τα παπούτσια μου να τρίζουν
για να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω μου
να τρέξεις να μου ρίξεις αλάτι να ζαρώσω ξανά
και να μου ψιθυρίζεις πάλι στο αυτί
μέχρι να ανοίξω τρύπα στο πάτωμα και να χυθώ εκεί μέσα.
γιατί όσο περνάει η ώρα πιάνομαι
και θέλει προσπάθεια να παραμείνεις κουβαράκι.

2 σχόλια:

χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο είπε...

εξαιρετική έμπνευση! =)

Ανώνυμος είπε...

Αριστούργημα. Εξαιρετική γραφή.
Άραγε ποιο άτομο να'ναι η έμπνευσή σου ;