Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Χρονικό

reunion 103
Ήταν μια περίοδος που η ζέστη ήταν τόσο πηχτή που δεν μπορούσες να κουνηθείς.
Τα δέρματα,τα μάτια και τα χείλη μας ήταν υγρά.
Το κεφάλι μας βαρύ
και τα βλέφαρά μας ασήκωτα.
Ήταν μια περίοδος που δεν είχαμε τη δύναμη να μιλήσουμε.
Εξοικονομούσαμε δυνάμεις απ' όπου μπορούσαμε.
Δεν περπατάγαμε παρά μόνο αν ήταν απαραίτητο.
Κανείς δεν έκανε έρωτα πια.
Μόνο βλέμματα ανταλλάζαμε.
Οι υπηρεσίες,τα μαγαζιά,τα φαγάδικα ήταν όλα κλειστά.
Οι δρόμοι άδειοι.
Κανείς δεν πήγαινε στη δουλειά του.
Ούτε οι υπάλληλοι της ΔΕΗ.
Γι'αυτό δεν είχαμε ούτε ρεύμα,ούτε ανεμιστήρες, ούτε κλιματιστικά,ούτε ψυγεία,ούτε παγωμένο νερό.
Τρώγαμε μόνο κονσέρβες που ΄χαν μείνει στα ντουλάπια μας.
Φασόλια,σούπες,ντολμαδάκια.
Όλη η πόλη είχε κυριευτεί απ'την αδράνεια.
Η ζέστη είχε παραλύσει κάθε μας σκέψη.
Είχε κοπεί η όρεξη μας για οτιδήποτε.
Απλά συνεχίζαμε να υπάρχουμε μέχρι να υποχωρήσει ο καύσωνας.
Γι'αυτό και τίποτα αξιόλογο δεν συνέβη εκείνη την περίοδο
και συνεπώς δεν έχει νόημα να συνεχιστεί αυτή η ιστορία.

6 σχόλια:

ice creaminal είπε...

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΛΟ ΜΟΥ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΌΒΕΤΑΙ Η ΟΡΕΞΗ ΜΑς,

ice creaminal είπε...

(ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΦΙΛΟ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΜΠΙΣΤΟ)

V. είπε...

Η φωτογραφία παρόλαυτά είναι εκπληκτική!

AVY είπε...

Can't read the text but I think it's good.

/Avy

http://mymotherfuckedmickjagger.blogspot.com

Unknown είπε...

Kαλημέρα,είχα πάει για δουλειά στη Σαχάρα κάποτε,κάτι αδρευτικά,είχαμε αποκοπεί από την ομάδα με ένα φορτηγό φορτωμένο σωλήνες λόγω αμμοθύελας καθηλωθήκαμε 5 μέρες μέσα στο φορτηγό μέχρι να περάσει το φαινόμενο.Ζέστη κι ο αέρας να σε γδέρνει και καπάκι κρύο το βράδυ! Μετά όμως δεν υπήρχε πιά ο δρόμος μόνο βουνά άμμου.Στις 10 μέρες μας βρήκαν τα σωστικά.
Στο είπα για να δείς οτι η ανάγκη αυτοσυντήρησης είναι που μας κρατάει ζωντανούς.Θηρίο ο άνθρωπος.
τα λέμε θα περνάω!

του Χένρυ το Άλλο Εγώ είπε...

πολυ με άρεσε(για να συνηθίζουμε έτσι τα βορειοελλαδίτικα...:Ρ) και το κείμενο και η φωτό !